'Ik zal nooit staand een gesprek voeren, terwijl een kind zit. Dat oogt veel te dominant.'

‘Het lijkt misschien een open deur, maar ik wil in gesprek met een kind echt iets te weten komen. Dat betekent dat je doel voor jezelf en zeker ook voor het kind duidelijk is, dat je écht luistert en goed doorvraagt. 
Ik waak ervoor dat ik niet sturend ben, maar open vragen stel. En ik check of ik het goed begrijp door dingen samen te vatten. 

Op mijn school hebben we een klasse-assistent, waardoor er altijd wel gelegenheid is om met een kind te praten. Soms in de klas, als de rest wat anders aan het doen is, en als het daarvoor te privé is, in een aparte ruimte. Ik zal nooit staand een gesprek voeren, terwijl een kind zit. Dat oogt veel te dominant. Ik ga eigenlijk ook nooit tegenover iemand zitten, maar liever ernaast, of allebei bij een hoek van een tafel. Dat schept nabijheid en vertrouwen. (tekst gaat verder na beeld)

Als een kind niks wil zeggen, respecteer ik dat

Een gesprek begin ik altijd met de reden waarom ik wil praten. Dit doe ik om het kind op zijn gemak te stellen en te verduidelijken waar het over gaat. Zo ontstaat er gelijkwaardigheid en heb je meer kans op een goed gesprek. Als een kind niets wil zeggen, respecteer ik dat. Ik kan het niet dwingen, maar ik probeer het dan op een later moment opnieuw. 

Als kinderen het moeilijk vinden om iets te vertellen, dan maak ik gebruik van sociale strips. Ik teken eenvoudige koppoters, met een denkwolkje, praatwolkje of een vierkantje, waarin ik de situatie beschrijf. Een kind vertelt wat er in de wolkjes of het blokje moet komen en ik teken dat, of we doen dat samen. Zo heb je een mooi en helder gesprek over wat het kind deed, wat anderen deden en hoe het zich voelde. 

Zodra de kinderen 's ochtends binnenkomen, check ik hoe het met ze is. Heeft een kind een gezicht als een donderwolk of een grote schaafplek? Dan vraag ik later op de dag hoe dat komt en wat er thuis is gebeurd. Ik ben altijd alert op kindermishandeling. Elk kind verdient een veilige plek.’