'Neem het applaus maar in ontvangst'

Kinderen zijn druk aan het oefenen met diabolo’s, jongleerballen en spullen om op te balanceren. Het is een gezellig sfeertje. Twee meisjes vertellen trots dat ze zojuist vriendinnen zijn geworden, en elkaar volgend jaar weer ‘hier’ zullen zien. In de pauze maken de kinderen tekeningen over hun circusbelevenissen. Iemand heeft met grote gekleurde letters het woord ‘LEUK’ geschreven, omringd door rode hartjes. De tekenspullen mogen ze na afloop houden, zeggen de begeleiders. Dat wordt gewaardeerd; de spullen worden stevig vastgehouden of op een veilig plekje gelegd.

VIP-arrangement

De kinderen zijn vanuit de hele stad speciaal geselecteerd via buurt- en wijkteams, maatschappelijke opvang en kinderwerkers. Die laatste hebben alle ouders persoonlijk benaderd en de kinderen uitgenodigd voor een ‘VIP-arrangement’. Het zijn kinderen uit gezinnen met armoede-problematiek, vechtscheidingen, maar ook jonge mantelzorgers. De middag begint met een uitgebreide lunch, een echt VIP-arrangement. Dat slaat aan. Een tenger jongetje komt tegen vier uur bedeesd vragen of hij een van de laatste broodjes mag; het zal zijn achtste zijn die middag. 

Extra aandacht

De circusworkshop vindt plaats in de tuin van een verzorgingstehuis, bewoners zijn uitgenodigd als publiek van de voorstelling. Dat is een bewuste keuze, vertelt kinderwerker Wilma van Aalst: ‘Als je bij deze doelgroep op ouders uitnodigt om te komen kijken, zijn er altijd ouders bij die niet komen. Dat zou sneu zijn. Juist het feit dat kinderen op deze dag extra aandacht krijgen, is belangrijk voor deze kinderen.’ Bij de reguliere zomeractiviteiten – voor zover deze kinderen daar al naartoe kwamen – is het geven van extra aandacht niet mogelijk. ‘Daarom zijn we hier zo blij mee. Je ziet de kinderen groeien op zo’n dag.’

Applaus in ontvangst

Alle kinderen leren vandaag iets nieuws, dat ze na afloop kunnen laten zien. Daardoor heeft ieder kind een succesbeleving, legt Van Aalst uit. Na afloop krijgen ze een goodie bag met diabolo en jongleerballen mee naar huis. Een jongetje vindt het allemaal doodeng. ‘Maar ik kan ook niks!’, zegt hij steeds. Toch blijft hij oefenen. De energieke workshopleider zorgt ervoor dat ieder kind een rol krijgt in de voorstelling. En dan is het zover. ‘Kijk, ze klappen voor jou, maak maar een buiging’, moedigt hij kinderen na elke act aan. Zelfs het jongetje dat vooraf ferm had aangekondigd zeker niet mee te zullen doen, staat uiteindelijk bijna ongemerkt toch voor het publiek.